De geruchten worden steeds groter dat Fernando Alonso volgend jaar zijn comeback maakt in de F1. De Spanjaard die grote successen kende met Renault in 2005 een 2006 keert mogelijk voor de derde keer terug bij het Franse team. Een terugkeer van Alonso zou goed zijn voor de sport, mooi zijn voor de show, maar is niet zonder risico voor de coureur zelf.

In de Formule 1 zijn een aantal coureurs die overheersen in hun periode en zo hun eigen periode hebben. Ayrton Senna was zo’n coureur. In 1992 begon een jonge Michael Schumacher de stoelpoten van de Braziliaan te zagen. De eerste signalen dat het tijdperk Schumacher ten einde kwam zag je in 2003. Twee jaar eerder had Fernando Alonso zijn debuut gemaakt bij Minardi en bij dat Italiaanse team reed hij zijn teamgenoten Tarso Marques en Alex Yoong zoek. Na een seizoen aan de zijlijn als testcoureur voor Renault krijgt de jonge Spanjaard in 2003 een racestoeltje bij het Franse team. In zijn dertigste Formule 1 race, op de Hungaroring, boekt Alonso zijn eerste overwinning. Een race waarin hij Michael Schumacher, de wereldkampioen van dat jaar, op een ronde zet. De Spanjaard maakt zich op om Schumacher van de troon te stoten.

Renault
Het was al vroeg duidelijk dat Fernando Alonso over een goede portie aan talent beschikt. Teambaas Jean Todt van Ferrari biedt hem in 2000, nog voordat hij Formule 1 heeft gereden, een contract aan. Als Flavio Briatore later dat seizoen de manager wordt van de coureur, wordt het contract verscheurd. Diezelfde Briatore laat Alonso in 2001 ervaring opdoen bij Minardi. In 2003 moet Jenson Button plaatsmaken bij Renault voor de Spanjaard. Button zou zich te weinig ontwikkelen en weinig potentie tonen in de ogen van Briatore. Met Renault beleeft Alonso grote successen met als hoogtepunt de titels in 2005 en 2006. Daarna komt een periode van verkeerde, ongelukkige samenwerkingen.

McLaren
Jean Todt doet in 2005 een tweede poging om Alonso naar Ferrari te halen. Hij moet de opvolger worden en in de voetsporen treden van de zevenvoudig wereldkampioen, maar de Spanjaard beslist anders. Na gesprekken met Ron Dennis van McLaren, tekent de coureur een contract voor 2007. Op een moment moet hij nog een volledig seizoen bij Renault moet rijden. Alonso ontdekt dat er in een jaar veel kan veranderen en dat zijn keus ongelukkig blijkt. Ron Dennis besluit namelijk zijn pupil Lewis Hamilton te promoveren. Dat betekent dat Alonso niet de nummer 1 bij het team is, maar dat Hamilton de beschermeling en lieveling is. Tijdens de elfde race van het seizoen in Hongarije explodeert de relatie als Alonso tijdens de kwalificatie een pitstop van Hamilton blokkeert, waardoor de Brit geen poging kan doen om pole position te rijden. Na dat weekend wordt snel duidelijk dat het huwelijk tussen Alonso en McLaren niet lang zal duren en in 2008 keert de coureur terug naar teambaas Briatore en het team van Renault. Doordat Alonso en Hamilton elkaar het licht niet in de ogen gunden, ging Kimi Raikkonen er in 2007 met de titel vandoor. De Fin won de laatste race en kwam daarmee op 110 punten. Eén punt meer dan Alonso die derde werd, maar ook één punt meer dan de 109 punten van Lewis Hamilton die de race afsloot op de zevende positie.

Weer Renault
Het team van Renault was na het vertrek van Alonso in 2007 teruggezakt. Toen Alonso in 2008 terugkwam bij het team, was het er niet beter op geworden. Het gaf duidelijk aan dat Alonso een uitweg van McLaren moest hebben en bewust een stap terug deed om een nieuwe uitdaging te zoeken. In de podcast ‘Beyond the grid’ liet Red Bull teambaas Christian Horner weten dat zij de Spanjaard een contract voor twee seizoenen hadden aangeboden voor 2009 en 2010. Op dat moment was Red Bull nog niet het team dat races won en weigerde over te stappen. In 2009 kwam hij met Renault niet verder dan één podiumplaats.

Ferrari
2010 moest de ommekeer worden. Fernando Alonso was vertrokken naar Maranello en zou het kampioenschap naar Italië halen. De samenwerking begon voorspoedig en Alonso won de eerste race van het seizoen in Melbourne. Ze kwamen ook dichtbij de titel, maar moesten uiteindelijk in de laatste race toegeven aan Sebastian Vettel en Red Bull Racing. Het verschil was uiteindelijk vier punten. Na het mislopen van de titel ontstonden de eerste haarscheurtjes in huwelijk tussen Alonso en Ferrari. De Spanjaard won in 2011 slechts één race. Beter ging het in 2012, maar opnieuw loopt de Spanjaard de titel mis in de laatste race van het seizoen. Opnieuw is het Vettel die de titel pakt. Deze keer met slechts drie punten meer dan Alonso. Steeds vaker laat Alonso zich negatief uit over het team. De wereld mag weten dat hij meer verwacht en eist van Ferrari. Luca di Montezemelo zou daar later over zeggen dat Alonso geen teamspeler is. ‘Als hij wint is hij blij, maar als hij niet wint is dat het probleem van het team en is hij niet blij.’ Zwaar gefrustreerd en zonder kans op de titel in 2013 zoekt Alonso een uitweg. Wat hem betreft is alles goed als het maar geen Ferrari meer is.

Opnieuw McLaren
Meer en meer wordt duidelijk dat het tijdperk Alonso, waar zo velen rekening mee hielden er nooit zou komen. Twee jaren op de troon maakt nog geen tijdperk. De Spanjaard waagt een gok en vertrekt naar McLaren. Het team uit Woking had in 2013 geen enkel podium behaald en moest daarnaast afscheid nemen van de Mercedes krachtbron. Voor 2014 was het team de samenwerking aangegaan met Honda. Het sprookjeshuwelijk leek op voorhand zo mooi, maar bleek een groot fiasco. Niet alleen had Honda moeite om in hun eerste jaren terug in de sport een betrouwbare en snelle motor te leveren. Ook McLaren is niet het team wat het ooit was. De jaren dat Alonso bij het Britse team reed was een deceptie, waarbij zijn negatieve uitlatingen het meest bijblijven.

Heeft Alonso na zijn titels in 2005 en 2006 nooit echt iets meer laten zien? Het tegendeel is waar. Fernando laat jaar na jaar zien dat hij alles uit het materiaal haalt en tot grote dingen in staat is. Het verschil met zijn teamgenoten is groot. Elke race opnieuw wist je dat wanneer Alonso een betere wagen onder z’n kont zou hebben, dat hij een serieuze kanshebber is voor de titel. De vechtlust van de Spanjaard komt in Baku 2018 nog een keer goed na voren. Op twee wielen en grote achterstand op de rest van het veld weet de Spanjaard zijn bolide terug naar de pits te rijden. Nadat de wagen veilig is bevonden, mag Alonso (op vier wielen) de baan weer op en finisht de race na een zeer sterke wedstrijd op de zevende plaats. Daar waar anderen de wagen allang hadden geparkeerd, gaat Alonso door en gaat vervolgens met punten naar huis.

Kampioen verkeerde keuzes
Fernando Alonso is te typeren als de juiste persoon op de verkeerde plek. McLaren was een topteam in 2007, maar de aandacht binnen het team lag bij Hamilton. Twee keer slaat Alonso een aanbod van Ferrari af. In 2000, tijdens de gloriedagen van het team. En in 2005 toen het team nog steeds in staat was om titels binnen te halen. De Ferrari van 2008 was bijvoorbeeld de snelste van het veld. Alonso koos echter voor middenmoter Renault. Ook een contract bij Red Bull slaat de Spanjaard af, terwijl Red Bull met Vettel vervolgens vier keer de titel weet te pakken. En Alonso? Die zit op dat moment bij Ferrari. Een team wat nog slechts een schim is van het team uit het tijdperk Schumacher. Een tweede huwelijk met McLaren komt op het moment dat het team is teruggevallen en Honda moeite heeft met de rentree in de sport. Met andere woorden, met iets andere keuzes en minder negatieve uitlatingen had Alonso de titel in 2007 kunnen pakken met McLaren, om vervolgens de kampioenschappen in de wacht te slepen voor Red Bull. Tel alles bij elkaar op en Alonso had op gelijke hoogte kunnen staan met Michael Schumacher.

Het tijdperk Alonso bleek uiteindelijk geen tijdperk te zijn. Lewis Hamilton wist betere keuzes te maken. De Brit heeft zijn hele carrière auto’s onder zijn kont gehad waarmee je kampioen kunt worden een daardoor spreken we nu van het tijdperk Hamilton. Waarom we een comeback van Alonso dan toch toe moeten juichen? Het is en blijft een smaakmaker. Een coureur uit de buitencategorie die zelfs in een winkelwagentje kan strijden om de overwinning. Na de F1 won hij Le Mans, Daytona en de titel in de WEC. Binnen enkele ronden is de Spanjaard één met de wagen en zet na een paar ronden tijden neer, waar de gemiddelde coureur na een compleet seizoen niet aan kan tippen. De overwinning op Indy liep hij mis door een opgeblazen Honda motor. Hoe ironisch ook. Een terugkeer van Alonso in de F1 voelt daarnaast ook als een sprookje. Nando voor de derde keer terug bij Renault. Een team dat afzakt, terwijl ze zo graag naar de top willen. Zou het samen met Alonso lukken. Driemaal is scheepsrecht toch?